وقتی کودکی خردسال بودم پدرم یک خانه ی زیبا برای ما ساخت. اما مرد بنا سر پدرساده و روستایی ام کلاه گذاشت، زیرا با نخستین باران، آن خانه فرو ریخت. ما تازه می خوا ستیم به آنجا اسباب کشی کنیم و اگر آن خانه دو یا سه روز دیرتر فرو می ریخت،همه زیر آوار دفن می شدیم. روزی که خانه فرو ریخت پدرم در سفر بود، بنابراین من برای او تلگرافی فرستادم با این مضمون که: «هر چه زودتر بازگرد، خانه فرو ریخته است .» اما پدرم نیامد و پاسخی هم به تلگراف نداد. او همان روزی آمد که قرار بود بیاید و نخستین حرفی که به من گفت این بود «تو خیلی نادانی! خانه دیگرازدست رفته بود. چرا ده روپیه برای آن تلکرام طولانی هدر دادی؟

می توانستی آن ده روپیه را پس انداز کنی و خدا را شکر بگویی که خانه در زمانی مناسب فرو ریخت. اگردو یا سه روز دیرتر فرو ریخته بود، همه ی اعضای خانواده زیر آوار می ماندند!، پدرم همه ی اهالی روستا را به میهمانی دعوت کرد. من از این ایده ی او خیلی خوشم آمد! اهالی روستا می خندیدند و می گفتد «واقعا که! خانه ی شما فرو ریخته است، همه ی ما از این موضوع ناراحتیم.» و پدرم همه ی اهالی روستا را به یک میهمانی بزرگ دعوت کرده بود تا از خدا بابت نجات زندگی ما شکر گزاری کند، زیرا اگر آن خانه دو یا سه روز دیرتر فرو می ریخت همه ی اعضای خانواده کشته شده بودند!

این همان چیزی است که من آن را انتخاب گزینه ی شاد بودن در هر موقعیتی می نامم.

روزی یکی از خواهرانم مرد. من او را بیشتراز دیگر خواهران و برادرانم دوست داشتم و از مرگ او بسیار ناراحت بودم، اگرچه ده خواهر و برادر دیگر داشتم. پدرم به من گفت: «تو بی خود خودت را ناراحت می کنی. خدا را شکرکن که ده برادر و خواهر دیگر داری که هنوز زنده اند! او می توانست همه ی آنان را از تو بگیرد. آن وقت تو چه کار می کردی؟ همان طور که یکی را از تو گرفته است می توانست همه را از تو بگیرد. او از میان یازده نفر فقط یک نفر راگرفته است. این که چیزی نیست، ممکن بود بیشتر از این از دست بدهیم. ما می توانیم یکی از فرزندان را به خدا بدهیم. اگر خدا به او نیاز دارد پس بگذار او را از ما بگیرد. اما تو ده برادرو خواهر دیگر داری. به جای ناراحت بودن ازمرگ یک نفر، خوشحال باش که هنوز ده نفر زنده اند.»

رویکرد هر انسان دینداری به زندگی باید این گونه باشد. آن گاه زندگی تو به گونه ای طبیعی مقدس می شود.